Küçüçük bir boyu
yataðýnda her gece
bilmem kimin koynunda uyur
_çünkü düþleri var koyu
kimseler bilmez, o bulutlarýn çocuðu
ebeveynlerini bilmez
içlenir , dertlenir geçer nazý bir arpa boyu
derinleþen özlemleri
_belki bir gün uçurumu olur
kenarýnda durur hep topu
kimseler bilmez, o bulutlarýn çocuðu
hüzünleriyle doldurur gözyaþlarýný
küçücük þeylerden öne düþüverir baþý
çabuk incinir ama incitmez herkes kadar
kaba saba olsa da biraz,
_bir erdemli kiþi yutmuþtur gör ki
kimseler bilmez, o bulutlarýn çocuðu
sevgiden kaçar, ilgiden ürker
_alýþýk deðildir bünyesi çarpar mý çarpar
büyüyecek ama bir gün hayalleri var;
kendisi düþler aleminde çoðu
_o hayatý bilmez, kimselerde onu
kimseler bilmez, o bulutlarýn çocuðu
( Dilek KARSLIOÐLU )