Kahramanýyken bu evin, Gitmesi gereken uyuz keçisisin þimdi, Babam, Annem tutunacak dalý olmayan denizdi, Sana tutunmak istedi,boþlukta kaldý elleri, Oda kendine tutundu.. Hükümdarýyken sen bu evin düþtün,oda düþtü, Hükümdar olmayýnca, her tarafa fazla geldi, en çok kendine, Hasretle gözlerde sevgiyi aradý, , bomboþ bakan evlat gözleri,boþ gözlere baktý sevgiyle kapatýrken gözlerini,o gözlerin hasretiyle yandý, o gözlere bir daha bakabilsem dedi, olmadý açamadý, çaresiz uðurlanýrken sonsuza. Boþ gözlülermi,onlar anlayamadýlar, Anladýklarýnda çok geçti.....
Sosyal Medyada Paylaşın:
guleycand22 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.