Sonun başlangıcı

Kaðýdý ve kalemi son alýþým elime,
Kelimeleri seviþtirip, son cümleler peydahlatýþým,
Son mýsralarým,
Son kafiyelerim...

Gidiyorum,
N’olur sorma nereye diye,
Kimle ya da nasýl diye.
Sadece gidiyorum.

Çok acýlar çektim,
Çok gözyaþlarý döktüm,
Gördüðüm ve uykumdan uyanmama sebep nece kabuslar,
Çoðunda da göz yaþlarýma eþlik eden hýçkýrýklarýmla uyanýþlarým.

Gidiyorum güzel gözlüm,
Denizleri kýskandýracak mavilikteki gözlerinin en derininde boðulmaya,
Gidiyorum meçhule...

Belki bir mezarým dahi olmayacak,
Bulamayacaklar cesedimi,
Ne bir mezar taþým olacak,
Ne de baþucumda kuranlar okunacak.
Gecenin karanlýðý örtecek üstümü,
Yýldýzlar yaðacak üstüme yaðmurlar durduðunda.
Hep gökyüzüne bak,
Oradayým ben, tam orada...

Gidiyorum be gidiyorum iþte,
Annemi, babamý, aðabeyimi...
Sevenlerimi arkamda býrakýp,
Sevdiðime gidiyorum.

Annem...
Çok üzülecek, çok aðlayacak,
Biliyorum,
Biliyorum ama her gün bin defa öldüðümü görene kadar,
Bir kere öldü bilsin.
Çünkü biliyorum, benim her ölüþüm de o bin kere ölecek.

Babam...
Caným babam,
En çok sen üzüleceksin eminim.
O sert bakýþlarýnýn ardýnda neler sakladýðýný hep bildim,
Sarýlmadým sana doyasýya, sen de sarýlmadýn.
Ama ne var biliyor musun babam,
Ben her gece üstümü örtmeye geldiðinde,
Yüzümü, saçlarýmý okþayýþýný hep biliyordum,
Uyuyor gibi yaptým hep.
Sen babasýn, aðlama, anneme yaslanacak dað ol, hep olduðun gibi.
Oðlun gidiyor baba...

Aðebeyim...
Hiç anlaþamazdýk senle,
Hep kavga, hep kavga.
Çocukken dayak yediðimde beni kurtaran kahraman,
Tapalarýmý ya da misketlerimi oyunlarda kaybettiðimde,
Gidip tekrar kazanýp bana veren can aðabeyim.
Ben seni hiç üzmek istemedim,
Üniversite okuduðun zamanlar bende kazandým üniversiteyi,
Babam hastaydý, çalýþamýyordu.
Yetiþemezdi ikimizin masrafýna birden,
Biliyordum bunu ama sen oku diye gitmedim ben o okullara,
Bana okumaz bu denildi,
Salak denildi,
Aptal denildi,
Kaný beþ kuruþ etmezler beni küçük gördü,
Sustum...
Sen okumalýydýn, hayallerin vardý,
Benim hikayem ise o zaman yazýlmýþtý...
Anneme babama iyi bak,
Bilirsin evde tüp bitse odun yakar bahçede ama sana bitti demezler,
Ne eksiðiniz var diye sorma, söylemezler,
Sen zora girme, sýkýþma diye onlar sýkýþýr,
Ýyi bak onlara tamam mý?

Ve sen,
Seni çok sevdim ben ömrüm,
Hani vardýr ya bir yetim düþün aþkým,
Babasý daha çocukken ölmüþ,
Ne kokusunu biliyor,
Ne sýcaklýðýný,
Parklarda babalarý çocuklarýný beþikte sallarken kenarda oturup izleyen o çocuk,
Babasýný resimlerinden bilen,
Yýllar geçsede hiç yaþlanmayan bir resim,
Çerçevesinin camýnýn soðukluðunda, öptüðünde babasýnýn sýcaklýðýný arayan o çocuk,
Annesi üzülmesin diye annesi varken yanýnda hiç bahsetmez ya,
Ýþte o çocuk nasýl ve ne kadar seviyorsa,
Bende öyle sevdim seni,
O kadar çok,
O kadar muhtaç,
O kadar yalnýz,
O kadar çaresiz...

Hakkýný helal et ömrüm,
Son nefesimde kelime-i þehadetimsin, söz verdiðim gibi.
Seni çok seviyorum,
Allah’ ým benden aldýðý ömrü sana versin...

Zaman geldi artýk,
Gidiyorum...

06.12.2013 02:30 Ömer ERASLAN
Sosyal Medyada Paylaşın: