yolun sonu
ihtiraslý zayýf sýska bir adam
iki kelime düþmez dudaklarýmdan
dudak tiryakisi
çevirir durur sayfalarý
gözlerim dolanýr sen her iç çekiþinde
aklýma sahip ol Allah’ým
ama ben böyle mi sevmeliyim?
böyle beklemeli
yaðmur iliklerime iþlerken sokak köþelerinde
kokusunu duymalýyým
benim þehrimde içtiði beþ çayýndan
peþinden sürüklenmeli aklým
el ayak paramparça düþmeliyim önüne
susmalýyým
ben
böyle sevmeliyim Allah’ým
sýrtým kambur ve suratým asýk olmalý yokluðunda
acý çekmeliyim
saç sakal daðýnýk derin izlerimde adý olmalý
Mecnun olmalýyým sevdiðine Leyla’sýný gördün mü diye soran
son busesi alnýmda durmalý
gülmeliyim
sevmeliyim Allah’ým
içim kanamalý sesinin uzaklýðýna
göz görmemeli gözlerim
dudaklarým açýlmamalý adýndan sonra
dokunmalýyým
uzakta dursa da ruhuma
yolun sonu
ihtiraslý uzun þiþman bir adam olmalýyým
tek kelime olmalý dudaklarýmda
kördüðüm olmalý aþk
dönüp durmalý
aklýma sahip ol Allah’ým
ama
ben böyle ölmeliyim