öyküsü þimþekten üþürüm duman saçlý ormanlara benzer yüzüm gün eskir mi demeden aðlamaya hazýr sokak tozlarý yutup anýlarda bile kokunu aramanýn hýzýyla gergin...
gölgeler not ederim yüreðime ola ki yokluðundan da kaçýp sýðýnýrsam diye çýrýlçýplaklýðýna gözümün önünü göremediðim temmuzlarda anlam arayýþýndan korkan bir çocuk gibi kapý önlerine uzak...
yakamý býrakmaman kýþý öldürür içinden gemiler geçen þehirler kurulur umutlarda meraklarý biter aþýklarýn fotoðraflý donuk zamanlar düþer peþime gidersem seni sevmek adýna kalýrsam senin için rüyasýz bir gerçeðe karþý...
atlarý yorgun seferlerde sular içer uzak bozkýrlara þehvetli koþar adým uykularým ses saðýrdýr düþmek bitmez bir türlü yer gelmez ellerime yine de yaþarým sabah olur da topraðýn kasýklarýnda bir ot biter diye gülüþünde...
kozu bulutta göðün bulutun yaðmurda yaðmurun özlemimde özlemimin yalnýzlýðýmda yalnýzlýðýmýn kozu yok ölüm geçmez burda...
kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.