Tutsak

Bilinmez hayatýn dehlizlerinde insan neden bekler?
Beklenen’in varlýðý bile bilinmezken..

Kurak bir özlem zuhur edince meydanlarda,
Kurumaya yüz tutan umutlarý,
Gözyaþý yaðmurunda yeþertmeye çalýþmak mýdýr umut biçmek?

Tufanlar sararken gecenin en koyuluðunda
Biteviye dualarý hezeyan eleðinden geçirmek midir inanmak?
Kahýrlar infilak verince çaresizliðe,
En dibe vurulasýca hýçkýrýk depreminde sallanmak mýdýr aðlamak.?

Yokluðun da rengi olur,
Aydýnlýklar karanlýklarý,
Þubat soðuðunu, temmuz sýcaðýnda
Mavi düþleri, kara düþlere çalýnca
Acýyý mahþere benzetmek midir kör olduðunda?
…
Kurulu bir an yüreðim þimdi
Hep ayný yerde
Ayný zamanda
Ayný þeyleri sayýklar..
Ya vicdan! Hiç mi sýzlamaz..
Ya suskun! Hiç mi bozulmaz..

En çocuksu yanýmla diktim gözümü meçhul yollara..
Göçebeler içimi yoðururken,
En sýcak ülkede,
Vaktin en anlamlý lahzasýnda
Bekliyorum maðrurlu gelenleri
Belki de gidenleri..


Ey tutsak geçmiþim, hiç mi özgürlüðe açýlmaz yelkenin..


Semra’m Öztekin


Sosyal Medyada Paylaşın: