ANNE

Haykýrýþlarla geldiðim þu dünyada
Sesinle ve kokunla avuttum kendimi
Ne yaparým ne ederim diye düþünürken
Meleðim koruyucum oldun anneciðim

Ýlk baðrýna bastýðýn gün geldi aklýma
Þu kahpe dünyada keþmekeþlikler içerisinde
Senin kucaðýnda senin dualarýnla
Avuttum kendimi anneciðim

Küçüktüm seni kaybettiðimde
Hayatýn ne olduðunu bilmiyordum
Þu an sana ve senin kokuna
Öyle hasretim ki anneciðim

Annesizlik zor bir hasrettir
Yaþarken anladým bunu
Büyüyorum senin yokluðunda
Büyüdükçe bunu daha iyi anlýyorum
,
Senden sonra hiç gün yüzü görmedim
Sahipsiz bir yaprak gibi savruldum saða sola
Yaþama sevincimi kaybettim yokluðunda
Yokluðun çok acýymýþ be anneciðim

Þimdi sensiz arþýnlýyorum bu kaldýrýmlarý birer birer
Yorgun uykusuz ve amaçsýzca
Savruluyorum oradan oraya
Sana kavuþma gününe kadar anneciðim

Doðan ve batan güneþin yalnýzlýðýnda
Umutsuzca solan çiçeklerin hüznünde
Feryad eden bir güvercinin çaresizliðinde
Çaresizliðimi hissediyorum anneciðim

Baktýðým her þeyde seni görüyorum
Dayanamýyorum, engelleyemiyorum göz yaþlarýmý
Her þeyde sen oluyordun her þeyimde sen
Uykuda sokakta hatta ve hatta ölümde

Sana kavuþma gününü bekliyorum
Yalvarýyorum Rabbime beni de al beni de al diye
Bozulmuþ kokuþmuþ þu yalan dünyada
Annesizlik cehennemini yaþýyorum

Daha büyük acý var mýdýr bilmem ama
En büyük acým sensin anneciðim
Gel desem gelir misin
Yahut beni de al yanýna anneciðim

Sahibimdin sahipsiz kaldým
Sahipsizlik ne kötü þey anne
Artýk günlerimi zaman olgusunu yitirdim
Sevmeyi ve sevilmeyi yitirdim anneciðim

Söz: Servet KURT
Sosyal Medyada Paylaşın: