Neyi öldürüyoruz farkın değiliz ki ...

Hayat çok garip deðil mi?
Hem de o kadar çok garip ki,
Mutluluðun tanýmýný her yaþta farklý yaptýrýyor bizlere...
Neydi küçük bir çocuk için mutluluðun tanýmý;
Bazen bir dilim ekmek bazen bir kap yemek,
Bazen akþama kadar oyun oynayýp, akþam olunca oturduðu yerde uyuya kalmak,
Bazen yapýlan bir hatadan korkup masum yalanlar söylemektir mutluluðun tanýmý bir çocuða göre ...
Çocukluk sonrasý ergenliktir yaþanan dönem;
Artýk iki kiþiliktir mutluluðun kaynaðý,
Eksik hissettirir kendini sevgili ...
Çocuksu bir mutluluktur aslýnda,
çocuk saflýðýnda aþk,
ve çocuksu tavýrlarla yaþanýr her þey ...
Sonra yetiþkinlik dönemi gelir insan hayatýnda;
Ýçimizdeki çocuk hemen hemen ölmek üzeredir,
Tabi o korkak masum yalanlar fütursuz ve hoyrat planlara býrakýr yerini...
Ölen çocuk deðildir aslýnda,
Ölen, insanýn kendi içindeki saflýðý, masumiyeti ve heyecanýdýr aslýnda,
Ölen insanlýðýn ta kendisidir ...
Mutluluk demiþtik deðil mi?
O ise baþlý baþýna bir kayýptýr aslýnda,
Hem de dünyada deðerinin hiç bir þeyle ölçülemeyeceði bir kayýp ...
Sosyal Medyada Paylaşın: