Kırk Birinci Yama

Sen yüreðini kýrk yamaya sarmalamýþsýn,
Ben besmelelerle açýyorum her defasýnda.
Sen yüreðini yalancý heveslere adamýþsýn,
Ben olmayan bir umudun kapýsýný arþýnlýyorum hala.
Yüreðimin buz gibi olduðu zamanlar yaþýyorum.
Hava sýcacýk, bedenim, ellerim sýcacýkken, yüreðim kara kýþ!
Daha önceleri aþkta yanlýþ mý yaptým ki, hala ceza alýyorum,
Aþkýn kendisi çözülmezken, neden çözülen, acý çeken ben oluyorum?

Küçücük bir oyundu belki de aþk,
Yüreðim kocamandý, aþk küçük kaldý.

Her mutsuzluðumda, her yalnýzlýðýmda daha çok sýðýndým sana.
Sarmalayýp da yüreðimi, usul usul býraktým avuçlarýma.
Hovardaydý ama yüreðin, olmadým bile umurunda.
Ama bazen çok deðer verdin, tek hakimi benim sandým yüreðinin,
Bazen de bir yabancýydým, deðil kalbin, dünyanýn bile dýþýnda kaldým.
“Sözler veremem sana, sadece sev, ve hep yanýmda ol.” Diyordu kalbin.
Bu yüzden, bekledim, gitmedim,
Günden güne daha da çok sevdim.

Þimdi diyorsun ki, “sende kimsin?
Hem sana sözler mi verdim, çekil de kalbimde yük yapma.”
Haklýsýn, ne bana sözler verdin, ne de aklýn baþýndayken “sevgilim” dedin.
Kim olduðuma gelince, ne de zayýf hafýzan var, týpký hislerin gibi.
Bir zamanlar kaybetmekten korktuðun ve yüreðini saran, ben; kýrk birinci yama !

Sosyal Medyada Paylaşın: