Sonbahar

Sýmsýcak yaz günleri geride kaldý artýk.
Yýldýzlý gecelerdeki gezmeleri de býraktýk.
Aðaçlar tek tek meyve ve yapraklarýndan ayrýldý.
Bu ayrýlýklarýn ortak adý: “sonbahar”dý.

Þimdi en çok güneþi özlüyorum.
Hava artýk buz gibi, ben hep titriyorum.
Aðaçlardan düþen her yaprak kalbimden düþen bir aný;
Ah!... Sevemedim bir türlü þu sonbaharý.

Þimdi ben en çok birde seni özlüyorum.
Ýçim artýk buz gibi, hiçbir þey hissetmiyorum.
Savrulup duruyor hatýralar esen rüzgârda.
Ýþte sende gittin bu sonbaharda.

Sararýp solan yapraklar mý, yoksa ben miyim belli deðil.
Sonbahar dünyaya mý yoksa baha mý geldi belli deðil.
Gerçekten güneþte mi gitti yoksa sadece sen mi belli deðil.
Yada sadece sen mi gittin yoksa aklýmda mý belli deðil.

Her ayrýlýðýn adý niyeyse sonbahar.
Her kes suçu atacak bir fail arar.
Ne sende ne de bende suç yok nasýl olsa.
O zaman bizde yükleyelim suçu sonbahara.
***********************************
Ne o ne de bu hiçbir þey deðiþtiremez ki doðruyu.
SEN GÝTTÝN, GELDÝ SONBAHAR iþte gerçek bu…

Sosyal Medyada Paylaşın: