Zifiri bir karanlýða boðulmuþtu dünya. O kadar karanlýktý ki göz bebeðinden bile geceydi aslýnda güneþ … Hayal meyal hatýrlýyordu çocuk burnunu sýzlatan özlem dolu kokudan kýzýn yüzünü. Grileþen gölgelerden gün batýmý daha da matlaþmýþtý sabahýn ilk ýþýklarýnda.
Nasýl olur diye geçirdi içinden çocuk! Çoktan terk etmiþti gök yüzünü yýldýzlar ve aydýnlanmalýydý þimdiye kadar odasýnýn hüznü…yolunda gitmeyen bir þeyler olmalýydý mutlaka. Yoksa kainat bile küsmüþ olamazdý içinde sakladýðý o yalnýz, o kimsesiz, o hýçkýrýklarla saðýrlaþan, aðladýkça kendi göz yaþlarýyla boðulan çocuða… Hayýr hayýr! Tanrý bu kadar acýmasýz olamazdý kendi yarattýðý bir insana…
Yine de tarifsiz bir huzur salýnýyordu çocuðun sað omzundan yanaklarýna. Beline dolanan gecenin kollarý huzur veriyordu hala bir türlü kavuþamadýðý aydýnlýða. Derken aydýnlandý kainat birdenbire…ah be sevdiðim, o çocuk benmiþim meðer. uyanmasaydýn keþke benden önce ve yüzüme kapanan gece saçlarýn aydýnlatmasaydý gökyüzümü yeniden…aldýrma sen güneþe, hadi gece saçlarýný ört gözlerime, uyuyalým biraz daha… Sosyal Medyada Paylaşın:
_Duslerin_Ressami_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.