...ölümün dilinden duydum ilk kez beni sevdiðini...
yolcuyum biliyorsun uzun olacak sonrasýnda ilk günün bitiþi vakti hýzlandýrmýyor hazýrlýk tam da yüreðime çökmüþ efkara veda cümleleri yazarken
her yolculuðumun ekmeði suyu eskilerden kalan musafý arýyor gözlerim ay yýldýz bayraðýma sarýp ruhumdaki senden bir üste koyuyorum sessizce
var olduðun eskileri ayýrdým yenisini istemedim hiç aklýma birkaç þiir bavula da bir karton sigara attým aklýmdan gizli damarýmda gezen seni alýþtýrmak için sensizliðine -biliyorum çok kýzacaksýn sözünü dinlemediðime- annemden biraz cennet kokusu babamýn güleç yüzlü sözlerini dolduruyorum ceplerime -oðul; sevdiklerin gökyüzü gibidir nereye gidersen git, onlar seninle gelir- avuçlarýmda veda kýnasý bu yolculuk sanki söyleyemediðin ölüme
sonra sen sýrasý baþlýyor hazan yanýmda bitiremediðim karakalem resmini alýyorum yanýma düþtükçe hatýrýma sevdiðim seni çizmek için diyorum ellerime belki düþlerine yatarým kum diyarýn kentlerinde
her gidiþ zordu gözyaþý ikram edilir alnýndan öpülürdü meçhulün süvarisi annem aðlar ben susardým sessizce çünkü ben senden baþkasýna vermedim gözyaþýmý
sev beni çok deðil hayatta tutup nefes alacak gittiðim yer cennet olacak kýzýl çölün soðuk gecelerinde üþüyen ruhumu ýsýtacak zamana meydan okuyacak kadar gidiþim benden geliþim senden olacak kadar sev demiþtim
bu memleket biterken sen yeni baþlayacaksýn ve ben o uzak gökyüzünün yýldýzlarý altýnda olacaðým her gece
Sosyal Medyada Paylaşın:
fatihtahiroglu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.