Can Üşüdü

hiç bu kadar üþümedi tenim anne
deðerken dostun sesine sarýlý hançer göðsüme
bir umuttu oysa merhem etmek yaraya
özlemin ensesi kalýnlaþmýþken
günlerin ertesinde
meðer ne çok inanmýþýz
bizden sandýðýmýz bizsizliklere




ölümün adý geçerken dilimizden
sövüp tüm cümlelere sus geldi kelimelere
hiç bu kadar caným yanmadý anne



göz çukurunda sayýlýrken uykusuz geçen tüm vakitler
beyazýn siyahtan çaldýklarý kadardý
saçlarýn ucuna düþen ömürden
þeker þerbet misali bir hayattý
akýp giden ellerimizden



kahve telvesine sarýlý sohbetlerde
mesafelere gem vururken gönlümüz
gülümsemelerden dem vururdu sözümüz
hani bilindik gülüþlerden ibaret deðildi özümüz



þimdi oturup aðlamak çözer mi buz tutmuþ aklý
ansýzýn düþer mi hüzün yüzümüzden



yar yarasý deðil ki alýp baþýný gitsen sevda, bizi bizden
bir can ki yerine baþka sevilmezken
eksildik zamansýz birden



sahi hiç bitmeyecek sandýðýmýz insanlardan mýyýz
üzülme anne elbet doðar gün yüzüne sahipsiz bahtýmýz
bir serencam dan bize düþen buymuþ payýmýz

s.c

Sosyal Medyada Paylaşın: