Kesiyor yokluðun jilet gibi nefesimi Konuþmazdýk sus/ardýk biz Sen mavi bulutlara uzanýr tutunurdun Ben ba/kýþlarýna d/okunmak isterdim Ve ýs/sýzýmda kaldýn sende Gerçekte üstünde kocaman y/amayým ben K/anýyorken kendi içimde azar azar ölüyorum Sen þuh kahkahalara boð/ulurken Ýhanetine kalkýyor birer birer elindeki kadeh Eriyorum mum gibi döþemeye akarak Ýçimden korkudan buðular c/ana s/inmiþ Dýþarda aðlaþýr yaðmurlar körkütük Býr/ak zaman eskimiþ olsun elimizde Ar perdesi yýrtýk nasýlsa vijdanýn
Sosyal Medyada Paylaşın:
İrfankarabuluT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.