BOYACI ÇOCUK;AHMET

Ekmeðini taþtan çýkaramaz bazý çocuklar,
Tebessümlerini boya sandýðýna saklarlar.

Ahmet’te öyleydi.
Üzerinde yýrtýk bir gömlek,
Yamalý bir pantolon,
Delikli bir ayakkabý
Birde hayattan bezmiþ sureti vardý.
Çok çirkindi Ahmet,
Yoksulluk kadar beter bir kokusu,
Darmadaðýnýk bir gülüþü vardý.
Toplayamýyordu tebessümünü gamzesinde,
Aslýnda gamzesi suratýnda hiç doðmamýþtý.
Çok sert esti aç gözlü yoksulluðun rüzgarý,
Darmadaðýnýk gülüþlerini öldürdü Ahmet’in.


Çarþýya çýktým geçen gün,
Ahmet’i gördüm.
Hüzün kokuyordu gözleri,
Simsiyah ellerini cebine saklamýþtý,
Ellerindeki çatlaklarý göstermekten utandý besbelli.
Gittim yanýna,
Tenime konan bakýþlarý yaktý canýmý.
Tersine döndürdüm ayaklarýmý,
Kaçacaktým ki,
"Gel" dedi,
"Gel abi boyayayým."
Kaçamadým,
Yakalandým bakýþlarýnýn acýmasýz hüznüne.
"Ama ,
Ama ayyakkabýlarým beyaz,
Boyayamazsýn ki"
Cani bir cümle döküldü kahrolacasý dudaklarýmdan.
Donuk bakýþlarýný çevirdi üstüme,
Yüreðim dondu.
Ceplerine gizlediði çatlak,nasýrlý elleriyle
Boya kutusu koydu önüme,
Boþtu içi,
Týpký,
Ahmet’in bakýþlarý gibi.
"Beyaz boyam vardý ama bitti,
Alacak param yoktu abi,
Alamadým."
Dudaklarýndan dökülen kelimeler
Huzurumu emen birer sülük gibiydiler.
Uzaklaþtým ordan,
Isýtmalýydým içimi.
Bir çay söyledim
Uzaklara terkedilmiþ kahvenin birinde.
Ýlk yudumda Ahmet geldi aklýma,
Hüznü düþtü çayýma,
Yandý içim,
Ýçemedim.


Günün birinde özledim Ahmet’i,
Yerine gittim,
Bulamadým.
Öldü mü,
Bilmiyorum.
sonra baþka bir boyacý çocugun önünde durdum
kafasýný kaldýrdý baktý yüzüme,
oda týpký ahmet gibi bakýyordu.
Bakýþlarýndaki hüzün tenime dokundu,
Yandý caným.
Þimdilerde ahmetin hüznünü gördüðüm,
her boyacý çocuðun sandýðýna ayakkabýlarýmý koyuyor,
boyatýyorum.


Doðuþ BULUT
Sosyal Medyada Paylaşın: