çocukluğum...

bir tek çocukluðum kaldý bende,
kanadý kýrýk serçe misali ürkek...
ve duruyor ellerimde,uçmak istercesine...
bir tek çocukluðum kaldý bende
bende koydum onu,masamýn çekmecesine
hemde en alttakine..
’’büyüklerin eðilemeyeceði kadar alçakta saklayýn!’’
diye yazýyordu çünkü etiketinde...
ayrýca müseccel markaydý çocukluðum...
soðuk tutmalýydý..
ama dikkatli olmalýydý,donmasýndý..
üþüyüp uçmasýn güneye,
konmasýndý,
bir baþka pencereye...
ve de vurulmasýndý,
yemek olmasýndý,bir küçük tencereye...
zaten bir saçmalýk caný vardý...
elbet birisi bir saçmalýk yapardý!
vururdu acýmadan!!!
bir tek çocukluðum kaldý bende,
bazen bir fotoðraf albümümde,
bazense bir oyuncak...
son üç beþ kuruþ kalmýþken cebimde
’’pamuk þeker yiyeyim ne olacak!’’ diyebilmek cesaretimde...
bir tek çocukluðum kaldý bende...
yüreðimde oyun bahçeleri,mezarý bedenimde..
neþemin endiþeye dönüþtüðü,
aðlarken güler göründüðü,
mekaný;çocukluðumun o beden...
ve anladýmki havasýz kalmýþ,
uçup gitmek istiyor çekmecemden...
bir tek çocukluðum kaldý bende..
ben onda kalamasamda...!
yüreðim...
Sosyal Medyada Paylaşın: