Arzunun ayaðý zemine bassýn
Ne afaki olsun, ne de çok uçuk.
Varsýn iblis kýzsýn, yüzünü assýn
Resul’ün yolunu takip et çocuk!
Kýrmaya müsait olsa da yapýn
Çalana açýlsýn hoþ gönül kapýn
Zannetme ki nefsin tek hendikapýn
Kibir de, gýybet de musibet, çocuk.
Ýnsan denen beþer bu handa konuk
Her mezar mahþere gönüllü tanýk
Dil, gönül çeþmesi; akma bulanýk
Makbul olan hoþ söz, muhabbet, çocuk.
Mü’minin helâký yalanla baþlar
Kalp nefret doluysa, kin gözde kýþla’r
Arsýz, edepsizi þeytan alkýþlar
Övgünün bedeli müebbet!, çocuk.
Ne kalpte noksan var, ne dinde kara
Hatayý, kusuru kendinde ara
Ateþ eksik ise neylesin çýra
imansýz yürekler rutubet, çocuk.
Her nefes insana vazife yükler
Can denen bir ömür bedeni bekler
Sanma ki takvimler güne gün ekler
Son nefesle biter bu nöbet, çocuk.
Herkesin elinde olsa da plan
Gerçek olan bu an, gerisi yalan
Bir kemik yýðýný geride kalan
Unutma! Ölümdür, akýbet, çocuk.
Mecit AKTÜRK