Dünya Hali

Fehmi, Sami, Osman, ben; yüzdüðümüz dereye
Þimdi kurumuþ baktým, zamandan pencereye.

Dün de Fehmi’yi gördüm bastonla yürüyordu,
Tanýmadý evvela bana saati sordu.

Varýp girdim koluna ve þöyle dedim ona:
Bu günlerde ah Fehmim katran düþtü zamana!

Oturduk bir köþeye firak zulmüne inat,
Hasret ile lafladýk orda burdan bir saat…

Sonra Sami’yi sordum; dedi, rahmet eylesin…
Buðulandý gözlerim, ölmeyip de neylesin!

Mazide safya sayfa günleri aralarken,
Kalbe aþina olan bir ses duyuldu birden,

Yara bere içinde elini bizim Osman
Açmýþ, sadaka diyor… Aman Allah’ým aman!

Tanýyýnca, bir müddet baþý öne eðildi,
Oturdu aðlayarak, hayýrsýz evlat, dedi.

Sarýverdi semayý birden keder ile gam,
Oluverdi umudun ufuklarýnda akþam.

Ýlk kez sustuk beraber, konuþsun diye dünya;
Ne düþ kaldý avuçta ne yamalý bir hülya.

Yaþamak için geçti ölmek içinse erken,
Son kez seslendi Osman ölümüne giderken.

Az önce açan bahar yine az önce soldu
Ve sokaðýn sonunda koca Osman kayboldu.

Kabul etmek elbet zor, bu vicdansýz zevali
Lakin elden ne gelir, budur dünyanýn hali…




Sosyal Medyada Paylaşın: