Mýsralar yükü birikti yaþadýklarým. Ýlk, duygularým henüz çocuk Ailemi kucakladým Ardýndan seni.
Gökyüzü ile hiç iþim olmadý. Yahut yýldýzlarla. Sýkýþtým kaldým kerahat vakitlerinde Hissiyatlý ordumun kanlarýyla boyandý her saat Ve son damla da düþünce uykumun kalanýndan Uyandým.
Ýlk gördüðüm ter kokulu þiirlerdi. Kabuslarý anlatýr, ýþýksýz ve gündüze en yakýn. Bir savaþçý mýyým yoksa þair mi? Yoksa savaþmaktan mý bunadý bileklerim Bilinmez.
Hiç gündüze çýkmadan gündüzün seyrini okþadým Saçlarýn alýnganlýk etmesin Ben hiç karanfil koklamadým.
Anlatacak çok sayfam var Henüz yeni açýlýp yarým býrakýlmýþ Küsen ve kýrýlmýþ...
Hep ortak bir çizgi aradým hayat ile aramda. Buldum ! Buldum ama bilseydim çizginin ikimizin arasýna giren Geçitsiz bir canavar olduðunu Onu oracýkta boðardým.
Bilmedim iþte. Ayýplamayýn beni. Sýzlanmýyorum. Tasma vurabilirdim salyalar saçan korkaklýðýma. Yapmadým. Uzun sokaklarý örttüm üzerime, kalabalýk olmayan. Eskimiþ lambalarý tek tek iðneledim ceketime. Kalbimin beni yönetmesi zihnimden almýþtý vizesini Hazýrdým artýk. Hangi çizgi hangi canavar olursa olsun Hapsedecektim nefesini kendi içinde. Rüzgarýn sesinden bile Þair Lordu diyeceklerdi. Sonra anladým;
Ben insan öldüremem.
Kalemim geldi aklýma. Kýrmalýydým, sonrada bileklerimi... Sana hiç vurmadým alçaklýðýný, ortak bir nokta aradým Ne yazýk bana. Buldum. Çizgisi de insan. Noktasý da.
Ben insan öldüremem.
Katili olduðum bir zamanki yalnýzlýðým Sanki güler gibi uzaktan, dirilmiþ. Selamý sen ile yollamýþ geç anladým. Vefada kusur ettim yalnýzlýðým. Affet !