Yüzyýla yakýþan bir ölüm…
Prangalar ve leylaklarýn
Kýzýllýklar ve gerisinde kaldýðým günahlarýn
Bir hayalet kadar keskin suretleriyle
Ýþte bu yüzyýla yakýþan bir ölüm…
Her zerresinde noktalarýn, bu fedakarlýklar
Son isteðim, kara bataklýklar ve asilere karýþan
Düþmanken dost ve dosta düþman edinen pencerem.
Yakýþtýðý gibi þehir ceketime, ölüm de
Korkarak bana yanaþacak ve yakýþacak.
Gürüldeyen nefsimin korlara açtýðý yerler
Ve üzerlerini topraklar serperek kapadýðým oyuklar
Dönmeseydi uzaklardan örülmüþ
Dalgalarla çarpýþan balýklarýn heybetiyle.
Belki yaþardým ayaklarým çarpa çarpa
Titrerken geleceðin en acýnasý haliyle.
Belki de baþlamaktadýr sonlanan
Ölüm ilk bileklerime yanaþtý sonra geceye…
Geçmiþe ve güneþin battýðý zamanlara.
Neler dirilmiþti bileklerimde,
Ne kýymetler… Ellerim dirilttiði ölüleriyle övünürken
Ýlk aþýklarýn cümbüþlerine yas çöktüren
Neler bu savurgan baþýmý esir aldýysa
Sonra býraktý…
Ölüm, iki kulaðým arasýnda,
Sýrnaþýk bir uðultuyla takip eder gölgem beni.
Ardýmda yalýnayak , ellerinde kýlýçlarla
Bir yýðýný dirilttiðimi unutunca
Ýþte bir ölüm ve bilekleri elmaslarýyla
Son kez inliyor.
Tam konuþacakken
Homurdanýyor þimdi. Aðzýnda bez…
Onlar “þair lordu” diyecekken
Sözlerimden miðferini soyup, çýrýlçýplak…
Savaþ, esirlerini hýrpalarken
Ve zýrhý bu sönen kulelerin,
Gözlerinin güneþe yakýn düþtüðü yerde
Avuçlarýmda kumlaþýyor.
Evladýmýn boynunda kýlýcým
Yüksekçe bir tepenin rehini karanlýk ve sisler…
Uçuþtuklarý gibi kuþlarýn, bir haber inciniyor dudaklarýmda.
Ben güzelken evladým,
Ben ilk doðuþta kelamlarýn üveysi
Ben ilk evladýmý öldürürken
Dirilttiði ne varsa ölüyor,
Kendi sezgilerimin içinde uyanan
Veya uyandýrdýðým
Ne varsa ölüyor benimle…
Soyulmuþ acýlarým hýrsýzlarca
Dilden dile verilen salyalar iken
Süzüldükçe eskimiþ yeni bir simayý
Bir daha görmezler, gözleri görse de.
Ermedim ve muradýna saklanan
Kim varsa yokluða boðup gömdüklerim gibi
Bembeyaz topraðý üstlerine yazan
Ve sürüyen þairim.
Ruj ve izmaritler
Karanfil ve dalgalar
Uzak ve tuzlu kumlar
Üzerime dökülen kýzýllýklar….
Ýþte hepinize yakýþacak ölümü
Güneþ batarken evladýmýn boynuna vurduðum
Bu son iki gerçekle týrmalýyorum.
Ben! Gökyüzü çocuðuyum.
Ne kadar da þairim!
Bahattin BERKDÝNÇ
06.05.2016