Günler günleri, hasret hasreti kovaladý, Artýk arada hiç bir engelleri kalmadý. Düðün dernekle erdiler muratlarýna. Sevgiyi yumak yapýp eklediler yarýnlarýna.
Çocuklarý olunca dahada arttý mutluluklarý, Hayat þartlarý aðýrdý ama, hala vardý umutlarý. Ýçine attý hep sabretti sevgi egemendi yýllarca, Þiddete baþvurmadan hep çýkar yollar aradý.
Sonunda hayat þartlarýna yenik düþtü, Ýçkiye sýðýndý, sarhoþtu bilemedi, dövdü. Kýskançlýklar baþladý ondan dövdü. Evde yemek bulamadý yine dövdü.
Ýþten çýktý, durumu bozuldu dövdü. Arkadaþýna kýzdý, morali bozuldu dövdü. Çevresiz, kimsesiz kaldý yine dövdü. Çaresiz kaldý hep dövdü dövdü.
Bir zamanlar bir an bile ayrý kalamadýðý, Gözü gibi sevip kokladýðý o yegane insaný, Hayata yenik düþüp, bilmeden hýrpaladý, Yar dediði insaný, yar dediði yerden yaraladý.
Bir türlü kaçýp kurtulamadý o cefakar insan, Hep boyun büktü, sineye çekti, sessiz kaldý. Sevgisi hiç eksilmedi, hayata ve sevdiðine karþý. Alýþkanlýk mý, korkudan mý, nedense kaçamadý.
Bu insanlar bizim anamýz, bacýmýz, canýmýz. Ürkek, yaralý, hepsi sevgiye, þefkate hasret. Nedendir bilinmez senelerdir bu gaflet, Ne olur bitsin artýk bu þiddet, Hep birlikte edelim onlara hürmet...
Nevzat KÖKÇAK
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nevzat KÖKÇAK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.