Şimdi

Bu þehir sen vaken güzeldi.
Gidiþinle bütün bu ýþýklar karardý.
Sendin beni coþturan,heyecanlandýran,
sendin bu tuhaf yaþamý anlamlandýran.

Senden bir gece bile ayrýlsam yýkýlýrdým.
Seni yaþamak isterdim sabaha dek.
O bir gecelik kahreden ayrýlýk bitmezdi,
sabah bir türlü olmak bilmezdi.

Seni karþýmda gördüðüm zaman,
sýcacýk bir duygu kaplardý içimi
sarýlmalar,öpüþmeler yetmezdi
ve sarhoþ bir duyguyla baþlardý aþkýmýz.

Durdurulmaz bir arzuydu bizimkisi.
Kural tanýmazdýk en coþkulu anlarýmýzda.
Sýmsýký kenetlenirdik birbirimize,
aþka mana katan o en þehvetli anlarda.

Sen vardýn yanýmda bir zaman,
ve zamanlarýn en korkuncuydu ayrýlýk.
Elele tutuþup göz göze baktýðýmýz an,
süzülen göz yaþlarýmýzda gizliydi ayrýlýk.

Gideceðim dedin bu þehirden.
Güzel gözlerinden tane tane yaþlar süzüldü.
Bütün hüzünlü þarkýlar bizim için yazýlmýþtý sanki.
Bitmeli artýk,dedin,bu yasak aþk

Bütün kurallara mahkum olmuþcasýna gittin,
dönüp bir kez bile bakmadan geriye.
Bu þehrin bütün ýþýklarý söndü,seni uðurlarken
ve ben yalnýz kaldým köhne dünyamda.

Þimdi anlamsýzým sensiz,þimdi korkusuz,
þimdi hüzünlüyüm,þimdi çaresiz.
Bomboþ kaldý hayatým,bomboþ kaldý,ellerim,yüreðim.
Þimdi yalnýzým sensiz,þimdi bitkinim,þimdi sarhoþ.

Orhan Karartý


Sosyal Medyada Paylaşın: