KAYIP ŞEHİR

Vakit akþam..
Saat durmuþ sanki þehrimde..
Yaðmur serpiþtiriyor gökyüzü..
Karþýmda ýþýl ýþýl parlayan ýþýklar;
Bitip tükenmeyen araba sesleri..
Herkesin bir telaþý var,
Her hayatta bir hüzün bir mutluluk var..
Þimdi bakýyorum etrafýma boþ gözlerle,
Dalýp dalýp gidiyorum uzaklara..
Zor olan içinde anlatamadýklarýn,
Ýyim dermiþ gibi yapýp haykýramadýklarýn,
Sustuklarýn... Kaçtýklarýn...
Sadece bu pencereden bakýp baðýrmak isteyip de susmak kadar acý olan þey;
Üþüdüðünü hissettiðinde birazdan geçer der gibi..
Her defasýnda daha çok artacaðýný bilmek gibi..
Gözyaþý gibi..
Bir baba sýcaklýðý gibi..
Bir anne þefkati gibi..
Kardeþ gibi..
Can gibi ..
Geçecek derken geçmeyecegine inandiðin her þey gibi..
Þartsýz koþulsuz kabullenmek gibi..
Ýçi yanan bir çocuk gibi..
Aklýna gelen her þey gibi..
Kayýp bir þehirde nefes almak kadar zor olan þey ;
Özlemin ve sevginin sýcaklýðýný býrakýp,
Kalabalýklar arasýnda yapayalnýz kalmak gibi.


’Darmadaðýn..Bitkin.. Savrulmuþ kocaman bir þehir ve ben baþbaþayýz bu gecede...’

Sosyal Medyada Paylaşın: