pencere..

sýk diþlerini
ve uyansýn
kuytularýna saklanmýþ
bir katliam ki

öldür beni!

hiç öpmediðim
avuç içlerinde/
terli...

ve sev beni
en çok

sorma neden
bunu öðretemem sana

bunu öðretemez
hiç kimse sana

ve sen ki
sevgilim
olmayan sevgili;
öðretemezsin bunu bana

ne milatýn sonu
ve nede
milenyum sonu

þimdi tamda þu anda

kasýk aðrýlarýma d-üþüyor
yaþamýn telaþý ki
yanaþýyor
senden çaldýðým
bir dokunuþ
duvar diplerine
parmaklarýn sýrtýma

bir kapý

yarý açýk unutuldu
omuzunun saçaklarýnda

dur orda!

dur...

bana b-ak/
bir cama

duy hiç söylenmemiþ
seslerimi/
duyumsa...

ve kokuN
tüm hücrelerine doðru
dokunulmamýþ tenine
bir sufle/canýmmm ki

sarmaþýksýn sen
kör ebe oynayan
çocuklarýn
týnýsý/diyalaoðu...

kapat gözlerini
ve ses ver
bir soruyu
hatýrlatmadan önce

ne kadar güç?
ve nereye kadar göç?

sonra unutulur insan
balýk hafýzalada ki
gömülür cenazen

ve ayný olur
bütün ölülerin yüzleri ki

inan bana
bu yüzden kýsa kesiyorum
saçlarýmý
hiç ölmemek için ben.

bir taþ deðiyor bedenime
ve aklýma bulaþýyor
ve bir harf
bir kuyu buluyor çölünde
Yusufun ki dedim;

senin mi
kelimelerin eksik
yoksa aynýmý
herkes senin kadar

anladým
hiç uyumuyor gözleri
sokaðýn çýkmazlarýnda
ve hep ayný
pencere...




(...)
Sosyal Medyada Paylaşın: