maviden baþlýyor keder
zaman içime içime akýyor..
sokaða dönük titrek ýþýklar gibiyim
aklýmsýra düþ kuruyorum gölgende
sözcükler tutuþuyor avuçlarýmda
ahh þiir!
susmak ne menem birþeydir
ki yazdýkça batýyorum
oysa yürek yorgun, gözler nemli. dil çaresiz
bak yine doðduðum topraðý özlüyorum.
susuz bir yaz geçiyor üstümden
bu þehirde insan yok gözüm!
burada sözcükler birer zalim gibi dikiliyor tepemde
riyakar gülüþlere, anlamsýz renklere siper etmiþim aklýmý,
çýrpýnýyorum..
ben acýyla büyümedim..
mutluluktu baba ocaðýmda tüten,
sevgiydi ana kucaðýndan tattýðým
ama ben acýyý anlayarak büyüdüm dostum.
dinledim insanlýðý
ve çoðu kez haykýrdým onun yerine
her dizeden..
mesela her göçebenin ürkek ve kararlý sesinden
indirdim geçmiþi omuzlarýma
yürüdüm,
çocuklarý lime lime daðýtan þerefsiz düzenin üstüne..
bazen
uzun bir karanlýðýn derin sancýsýna dayandý yüreðim
kimi gün korkarak geçtim paslý kapýlardan
kimi de tetikledim savaþçý ruhumu,
kan kokusuyla aþký hýrpalayan þairlere karþý.
dahasý,
yüzüme inen ilk ve keskin sýzýdan
bileyledim umudu
izi bilincimde saklý..
iþte yine kýzýla uyanýyor sabah
içime içime çörekleniyor sevdam..
esmeye hazýr yel gibiyim
aklýmsýra uyandýrýyorum tüm aðaçlarý
yapraklar sonbahar sonbahar fýsýldýyor..
bir nazým duyuyor beni,
bir de sevdiðimin gülen gözleri..
o halde,
direngen ruhumuzu yeniden ayaklandýrmanýn
vaktidir þimdi.