Gözümün katmanlarýna iþledikçe aksin, Baygýn bakýþlarýnda çocukluðuma döner, Paslý çemberimin tiz sesiyle avunurum, Ýlk aþklarýmý anlatmak gelir içimden.
Dudaðýndaki mut’u tatmak, parmak parmak, O, çocukluk çaðý ardýndaki gerçeðe dalmak, Yitip gitmiþ, aðzýmýzdan düþmeyen bahar, Bizi de almýþ içine sonunda, hain yangýnlar.
Oysa, sevgi güneþleri bitmezmiþ, anladým Gül baharda yeniden fýþkýrýrmýþ budaðýndan, Ak kaðýtlar bir anda dolarmýþ yeniden, Ýçimizdeki has bahçelerde, sevdalarla.
Bunca yýl sýcacýk bir el beklemiþim oysa, Beni tüketen ayrýlýklarmýþ bilmedim, Hançerler tutuþturmuþum ellerine bilmeden, Vurdu, vurdu o çok sevdiðim sevdalar.
Ölüm bilmez, toprak bilmez yüreklerde, Düþer tetiði zamanýn, baþlar korkular, Utanç duvarlarýna köpek gibi siðen, Tiksindim, düþleri talanlayan insanlardan.
Þimdi, her yüklü yürekte bir düðüm, Sevgiden koparýlmýþ kanayan dudaklar, Hani bir tadýmlýk sevgiydi koþtuðumuz, Umut aðaçlarýnda ’Çürümüþ Ýnsanlýðýmýz’...
Selahattin YETGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Selahattin YETGİN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.