Neden neden allahým, Neden hayat bu kadar zalim. Üç günlük ömrümüzde, Gülmeyecekmiyiz. Biz ki kader mahkumlarý, Biz ki hayat maðdurlarýyýz. Biz ki feleðin sillesini sevgilinin tokadýný, Þerefsizlerin þamarýný yiyen insanlarýz. Ezilen üzülen terkedilen ve her gün kahrolan, Bu dünyaya ait bile olmayanlarýz. Neden neden allahým, Yarattýn eywallah kulun olduk taptýk. Söylermisin allahým bu vijdansýzlara, Biz ne yaptýk. Ne yaptýk llahým ne ne Yarattýysan bu kullarýný korumalýsýn. Ya da huzura yollamalýsýn, Çilemiz devam edecekse eðer. Bu dünyadan allahým almalýsýn. Yarýna çýkmaya ne umudum nede takatim var, Sana bitmez sadakatim iþte böyle halim. Ýnciten kullarýn çok zalim allahým. Çok zalim çok.
Sosyal Medyada Paylaşın:
İrfankarabuluT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.