Düşlerimde Ben, Ölüyken!

Bu böyle bitmeyecek.. Bu her gün daha da büyüyecek..

bu böyle öldürmeyecek!

nefeslenmekten ibaret..

geri kalan zaten geride. Yerle yeksan bir ben..

arsýz umutlarla þýmartýlan,

iyice yalana yaslanan bozgunlar yeþerecek..

her gün biraz daha bitirecek..

ve gariptir bunu hiç kimse bilmeyecek..

sahte gülmeler, anlaþýlmayan cümleler

ama ne duygular barýndýran, eksiklikler.. diziler..

yalnýzlýðýn yazýmlarý ne kalabalýk cümleler..

boþlukta bir nara gibi sallanan gözyaþlarý..

hadi al seni mi benden

ve topla umarsýzca kullandýðýn benlikleri..

Hangimiz daha çetin? hangimiz daha kýrýlgan?

Neyi arýyoruz biz?

Bak iste yar olmuyor!

yaralar varken ve kabuk baðlamýyorken, ‘..…’

kan deðil bu, gözyaþý!

Yara’dan deðil, akýntýsý, yar’dan..

mecali kalmamýþ asi duygular barýndýrýyor sýðýnaklarým,

içinde sen varken hele nasýlda yorgun nasýlda kýrgýn..

Bir baþýnayým eksilmelerimle..

sesime ne bir ses nede nefes..

Arzusuz ve isteksiz artýk,

‘Artýk’ bir ben..

yeksan bir ben..

Ölüm ve Ben..

Düþlerimde de Yalnýz Ben..

Cesedime Bakýyorken..

Aðlýyorken.. Ölüyken..

Sosyal Medyada Paylaşın: