Eskiden ölmemiþtim ben
Hayat denen þey yýkmamýþtý beni derinden.
Toz pembe çocukluðum vardý.
Acýlarý ciðerimden hissetmemiþtim ben.
Ýlkokulda silgi kokan yarýnlarým,
Tebeþir beyazý umutlarým vardý benim.
Defterlerin arkasýna karaladýðým þiirlerim.
Adýmýn yanýnda koskoca "Can" taþýyordum ben.
Büyüdüm öðrendim, öyle deðilmiþ gerçekten.
Acý vurunca derinden, nefes geçmezmiþ sineden.
Aþk yapýþýnca yakana, gözyaþý durmazmýþ gözlerden.
Dünyayý bu kadar acýmasýz bilmemiþtim ben.
Devrik bir hayatýn, öznesiz tek yüklemi ayrýlýkmýþ.
Aþk, koca bir yalnýzlýðýn ilk adýmýymýþ.
Aþk, yeni türeyen en parlak meslekmiþ meðer.
Ýnsanlar, kiralýk umutlar beslermiþ.
Satýlýk hayaller.
Az kullanýlmýþ bedenler.
Hor kullanýlan anlamsýz gözler!
Ýlk temasta titremeyen eller.
Ýnsanlarý bu kadar kirli bilmiyordum ben!
Büyüdüm öðrendim, öyle deðilmiþ gerçekten.
Aþký nimet gibi baþýnýn üstünde taþýyan insanlar,
Hepsi ölmüþler.
Hayatý böyle bilmiyordum ben.