Kuşkusuz Kuş

Boþuna geçmiþ bir zamanýn solucanýyým ben
Bir zigona örttüler beni boylu boyunca
40 ayaðým niyetine 40 kalbimden vurdular
Öyle ki bir gün bir yerler de hasretinden Sarýkamýþ’ý tekrar göreceðim diye çok korkuyorum
Zamandan süregelen tüm eksiklikler
Bir yap-bozun parçalarý gibi doluþuyor göðüs kafesime
Sesinin kokusu dudaklarýmdayken seni sevmekten vazgeçtim ben
Ölü mü dersiniz, kadavra mý dersiniz bilemem
Beni her gün her gece yonttular
Ve bunu dahiyane birkaç karýnca yiyen yaptý
Sabredersem bir gün ellerimin uçlarýna sen birikeceksin sandým
Sabrettim Moda’nýn vitrinlerinde bir manken gibi
Kafkasya’dan Anadolu’ya göç eden Türk’ler yedi beni;
Yedinci günün sonunda ben de yenik düþtüm onlara
Eh, elbette kaktüsler canýmý yakýyor
Lakin hiçbir zaman öldürmüyor
Bazen çöl soðuklarý geliyor kalbime
Ýnanýr mýsýn Sayýn Tanrým
Ne bedeviler, ne develer, ne vahalar hayrete düþüyor
Hepsi nafile.
Oysa ben bir Hindu’yum dünyanýn en müstesna Hindistan’ýnda
Sözgelimi her kutsal toprak beni buruþturup atmýþtý bir kaðýt gibi
Ne kanallar geçtim ah bir bilsen
Kýzýldeniz’i ikiye yaran benim!
Yazýn kar yaðdý gözbebeklerime
Öyle bir yaðdý ki Sayýn Tanrým bile þaþýrdý
Aðlamak girdi sonra yürürlülüðe
Her devlet dairesinde olduðu gibi
Önce Müfettiþ, sonra müsteþarlar
Bana dediler uzun uzun
Bana baktýlar uzun uzun
Aðlýyorum þimdi hacizden kalan bozuk eþyalar gibi
Sonra arkadan peþi sýra keman ve konçerto çalýyor
Ben birden saðýr oluyorum.
Sen gidiyorsun,
Ben hep kimsesiz kalýyorum.
Seni bir gün yolda görürsem
Kalbime gergedanlar geliyor ve boynuz vuruyor
Bir Anka kuþunun yanýþý gibi dökülüyor hasretin bir bir yanaklarýmdan
Kokun burnumda komþunun nargilesinden bu yana
Raký var ya raký,
Dertlerimin mezesiyle koyuyorum masaya
Hazýr ol.
Masa üç kiþilik
Ben, içimdeki sen ve hasretin
Hangisini avutsam bilemedim
Çünkü avutmak bir öznel bir durumdur
Kiminin acýsý kiminin mutluluðudur
Ben de sýkýþtýkça aðladým bir bir
Sonra iki iki
Gene de kötü söz söylemeyeceðim sana
Sayýn Tanrým biliyor iþini.
Çünkü kuþlar ve kediler soðukta üþüyor hep
Nefesimin sonu
Gözlerim ve ellerim
Burnum ve dudaklarým
Hatta gökyüzüm
Hepsi bindiler bugün falan tarihli bir banliyö trenine
Uzak diyarlardan uzak hüzünler çekiyor içim
Yanlarýmý Adana’ya býraktým
Diðer yanlarýmý da
Bir tek ismim kaldý Ýstanbul’da
Ve ben bir çöp kutusuyum artýk içi dýþýndan daha temiz olan
Yoktur sineðim yahut böceðim
Hem benim karnýmda toktur artýk böyle þebekliklere
Çünkü göðsüm ellerim kadar kanlý
Konuþmaksa konuþmak,
Elbette montumu bir iskeleye astýktan sonra konuþacaðým
Seni özlemek, konuþmanýn yarýsýydý zaten
Hele seni sevmek, baþlý baþýna bir konuþmaydý
Lakin gitmen,
Topyekûn intihar ömrüme…


Sosyal Medyada Paylaşın: