iþte çantam hazýr! yarýn erkenden gideceðim… sanma ki kýyýdan kýyýya masmavi tur! lebideryayý da göremeyeceðim. boynumda ýpýslak mahpusluðum; dört duvar arasýnda tutsaklýðým, köþesiz mavilikleri uçuracaðým…
ne mutlu, biliyorum yine de! bir kadýn düþleyecek beni. okyanus kenarýnda onun evi. penceresinden uzaklara yamanacak gözleri. sahile vuran dalgalarý sayacak belki! benim tuz yüklü kuzucuklarýmý...
gardiyaným olacak galiba bu kez; birkaç bardak çay, birkaç kelamcýk uçurumdan bakýþlarý… ve sonra ben aniden, atacaðým zýrhýmý üzerimden. hem elimdeki apak kâðýtlarýma, hem de ona soyunacaðým gönülden...
bayraðým olacak onulmaz aþký! yelkenim, baðrýmdaki kýzýl atlasý. ekleyeceðim tattýðýmý geçtiðim bütün denizlere. bildiðim ne varsa denizden… bütün okyanuslar anlar benim dilimden! bilmem yýllarýmý verdiðimden, bilmem böyle alabildiðine sevdiðimden...
bu upuzun, sýrýlsýklam seyre çýkmýþken; dört mýsra yollayacaðým ona, kül renkli bir yelkovan kanadýnda:
“unutmabeni sevgilim, ben seninle yüreklendim. darmadaðýn oldu sende benim puslu kederim! ben senden de bir þey öðrendim; meðer hiç yalnýz deðilmiþim!”
Hidayet DAL/Can Sokaðý Lambalarý
02 Ocak 2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
hidayet dal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.