Soðuktu senin mevsimin
Güneþleri gözlerinde saklardýn hep
Dokunamadýðým bebeklerinde batýrýrdýn
Ben sýcaðý severdim
Rüzgardan ürperirdi kirpiklerim
Bundandýr belki de titreyiþim ellerinde..
Kapanýrdý kapýlarýn düþlerimin ertesinde
Kilit vururdun boðazýma takýlan sevinçlerime
Hem kanamak hem delirmek sevdadan
Ki mevsimlerine alýþma çabasýydý yaþadýðým
Sessizce
Kýsýk kýsýk
Ve yitik seviþleri kucaklardý hep yürek
Bir çocuk masumiyetinde..
Masal olurdu varlýðýn
Kahramanýydýn bir yüreðin belki
Belki toprak altýna taþýnacak bir his gibi
Ölümsüz, ebedi
Olur olmadýklarýndý belki de
Vazgeçemediði..
Tezatlýklarýn tüketti þiirlerin mürekkebini
Parmaklarým yoruldu yazmaya çalýþtýklarýmdan
Kalemim tükendi satýrlarýmý dolduramadan
Bitikti þu saatten sonra herþeyim
Düþündürdü sonra;
‘Ýþlevsiz bir yürek ne yazdýrabilirdi ki?
Neyi anlatabilirdi..
Hiç yazamadýðý
Seviþleri mi,
Hep yaþadýðý
Gidiþleri mi?