hüzün ve mutluluk..

bir gece seni ararken düþtün apansýz koynuma
düþerken yüreðimin yorulduðunu hiç hesaba katmamýþtým.
oysa her yorgunluk sonrasý
nereden geldiðini bilmediðim bir umut deryasý
gözlerimin içinde kendi seferine çýkýyordu
ve her sefer kendi içinde bir fetihti,
yüreðin penceresinden içeriye düþerken..



ve yüreðimiz her fetih sonrasý kendi mecrasýnda
bir mezar taþý olmaktan ve bitaplýktan kurtuluyordu,
umudun, govendlerin ve binlerce yýllýk yitmeyen
mutluluðun olimpiyatlarýyla kendi hazinesini ve kendi düþlerini kuruyordu.


öyle ki bu düþlerin içinde altýn sarýsý hazinelerden saçan neonlar
gözlerin içine býraktýklarý yaldýz sarýsý bir mutlulukla
yeniden depreþen ve zuhur eden bir benliðin
o inanýlmaz geri dönüþüne tanýk oluyordu.



yaþýmýn o en eski sevinçlerini tekrar tekrar yaþýyordu
yaþadýkça kendini ve tarihin bütün masallarýný koynunda büyütüyordu
büyüttükçe büyüyordu,sýðmýyordu hiç bir ovaya ve yankýsý anka kuþlarýna kadar sinen bütün daðlara....


þimdi bu daðlardan hüzün dolu bir ses düþüyor yüreðime
yüreðim çaresiz,çünkü;
yüreðim koynunda büyüttüðü bu aþký
ve bu sevinci düþürüyordu.
düþerken ’’’her mutluluðun kýsadan bir hisse olduðunu
ve her biten mutluluk bir umudu da
beraberinde götürüyordu kendi mezarlýðýna....


Diyarbakýr/ekim 2013
Sosyal Medyada Paylaşın: