Hocam 25-

.













caným sýkýldý deyip, koþtum binbir sevinçle
“seni seviyorum” yazdým daha merdivenlerde

çaldýrdý, geri döndüm.. çalar çalmaz kapattý..
sahi.. “müsait deðilim”.. “ilk fýrsatta ararým”dý..


yürüdüm coþkuyla.. bu küçük þehrin caddelerinde
baktým durdum telefona.. aradý da duymadým mý ne

cadde ýþýklarý yansýyormuþ.. her seferinde güldüm
o arasýn da gerisinden bana ne, Gülayþem, Ayþegül’üm


acelem neydi bilmem, bilmiyorum gittiðim yönü
o deðil kimseyi bekletip harcatmadým ömrünü

tutkulu dualarda.. bir can kurtarma telaþý içinde
çünkü yârimin ömrü en mukaddes gönlümde..


ben! bu yaþta böyle sevmek, vazgeçerek dünyadan
beklemek varmýþ onu, Rabbimden bir armaðan

biliyordum bir gün gelip, boþ ömre deðeceðini
nasýl sevmem, istemem düþlemem o körpeliði..


o gençti.. edepsizdi, ben de þýmarýk çocuktum
iþin aslý onu her þeyden çok çok çok istiyordum..

dokunamadým, tutamadým, üstelik de küstüm,
þimdiden hasretim.. düþünemem onsuz ölürüm


senin olmayan biri, adýnla yanyana yazýlsa ne,
adý adýmla yazýlmasýn, ben ve Ayþe, ötesi hikaye

ne içindi çile, dünyaya bir daha gelecek deðilim
neyi paylaþtým onun için neyim, ama Ayþeninim


yeter ki gülsün Ayþe’m, dualarým hep onun için
sýhhat afiyet saadet, kendime deðil Ayþe’m için

ben onu canýmdan bile çok, çok daha fazla sevdim
hayatým, baharým, sevdam, ruhum, caným, sevgilim..





nasipmiþ, bende sevildim;

þükür!

Sosyal Medyada Paylaşın: