Yüz yıllıktı yorgunluk Yaşlanmış Ve umut Tıkıştırıp kolunun çantasına yüzünü Yetişti Allah’tan belediyenin otobüsüne
Selamsız sabahsız bırakılmış çok önce Kütlesiz bir dokunuşla oturup köşeye kıvrılmış bir sessizliğin üstüne Kilitlendi kendine
Tam o andı Tastamam saydım O an! Yırtıldı birden kulakları Yırtıldı kulaklarım Kavgaya tutuştu gözünden düşenler Gözümün önünde Birinin adı sitemmiş diğeri özlem
Ayıramadı kimse o tekinsiz ,mavi gözlü O umut denen şarlatan Bir kez daha yeniliyordu Gerçek denen ucubeye
Kanadı ağaç Kanadı sokak Kanadım kendime kendisinden
Ne de güzeldi oysa ah o evler Giysiler O şirin yüzlü bahçede çiçekler
Temizliyordu parkeleri her allahın günü Yıkanıyordu haftasına perdeler Biri de söyleseydi ya Kim kirletiyordu yazgısını Uğraşıyordu Ama neden? Silinmiyordu tuzdan izler
Yaşamda hanımlar varmış Beyler En çokta düşüne sıfat giydirenler
Sıfatı silsem sözlükten Bir de isimleri Güler mi o evleri temizleyen yorgun eller
SAADET YILDIRIM
Sosyal Medyada Paylaşın:
paydasız Åiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.