Kimin ardýndan gittiðimi bile bilmeden
koyulduðum o yollarda, mataramda gözyaþlarý
kumanyamda hüzün parçacýklarý,
yakýnlaþtýkça uzaklaþan,
uzaklaþtýkça yakýnlaþan bir hayaldi o...
hayali güzeldi, say ki bana özeldi,
hani, bir bankta oturuyorum
serçeler sekerken çekirdek kabuklarýna
içinde onun bulunduðu düþlerde özlem gidermek
kafi miydi, kafiydi eskiden, çok eskidendi...
zaman geldi derken,
en aðýr sövgüleri döktürdü yüreðimden,
kimi söndürdü ýþýklarý tavýrlarýyla
kimi de ben gerdim perdeleri sýký sýkýya
ne de olsa þiirlerimi biriktirmek için,
mum ýþýðý da yeterdi bana…
uçurum aðýzlarýnda nöbetlerken
karanfiller kopardým göðsümden
avundum kokularýyla,
artýk sararmýþ yýllarým arasýna
ayraç yaptým bütün incitilmiþliklerimden
hiçbir vakit yoktu , hiçbir vakit de olmadý,
geçmiþ zaman filmelerinde olsa hani
“yazýyor yazýyor o hayalin aslý yoktu, anladý”
diye baðýrýrdý o çocuk,
aðlardý halime izleyicilerden bir yetiþkin
en son film bir sonbahar sahnesiyle biterdi;
o yollarda, yaðmurlarla ben ýslanýrken…
( Dilek KARSLIOÐLU )