Ölüm soðuðu vuruyor sol yanýmdan
Ve saðanak yaðmurlar düþüyor sessizce.
Fýsýldýyor mavilerden güç alýp;
“Sýrýlsýklam koþ O’na,
Yanaklarýnýn nemi yetmedi mi hala?”
Ayrýlýðýn solgun rengi düþüyor sayfama.
Tadým tuzum yok.
Boþ boþ dolanýyorum satýrlarda,
Tuttuðum kalem sendeliyor,
Avuç içlerim yanýyor,
Heyhat, yüreðim kanýyor.
Adýn dokunurken dudaklarýma,
Ýlk kez bu kadar yanýyor,
Bu kadar ölüyorum harap olmuþluðumda.
Seni terk etmek yakýþýrdý oysa bana…
Ruhumu yenileyen kanýþlarým,
Ezberimdeki yalanlarýn,
Okþamamalýydý beynimi yýrtarcasýna.
Sandýðýmýzdan daha güç,
Belki yerle bir olacak hayatýmýz.
Birbirine dokunamayan iki mum misali
Akýp, eriyeceðiz yalancý tebessümlerde.
Fren tutmaz duygularýmýzla
Daha bir acý olacak yaþadýklarýmýz,
Daha bir þiir olacak yazdýklarýmýz.
Yalan masallarýn sahte kahramaný;
Senindir sevdalarýn yollarý.
Kim bilir daha hangi sahneler senin?