Bir aðaç sallandý rüzgârdan. Sallandý’ da, sallanýr sallanmaz bir yaprak düþtü dalýndan. Aðaç üzgün /ve dalý üzgün… Bakýp, bakýp geçiyor insanlar yanýndan. Sonra kara bulutlar aðdý, ovalardan baþý dumanlý daðlara, Ve bir, hüzün yaðmurudur baþladý arkasýndan. Yaðmuru yaþý dinleyen yok. Düþünen yok.. Yaðmur deðildi çünkü. / hüzündü seldi oluk, oluk akan. Ve sonra ortalýða yayýldý çýðlýklar, bulut, bulut bir anda. Konuþan yoktu, Aðlayan yas tutan çoktu arkasýndan.. Yer, inledi. Ve, gök dinledi. Yer, yerinden oynadý, O, daldan düþenin arkasýndan..
Bir hazin son bahar günüydü. Benim bu ilahi bir sesle irkildiðim gün. Yüreðimin derinliklerine kadar iþledi, sonra gözlerim yaþlarla doldu, Dinlediðim bu sesin verdiði hüznünden… Ve bir korku oluþtu, yüreðimde, Sonra birden. Yer sarý gök bakýr olan, bir son bahar gününde. Kendimi dinlerken.
Ne hazin bir mevsim, Ne hazin bir gündür..”ALLAH’M Kimi koþturmakta, kimi dersen aðlamaktadýr bu gün… Neden, neden, Bu, insanlar, Birer, birer kuru bir yaprak gibi dalýndan dökülüp durmakta. Þu hazan mevsiminde…
Ben ise hüzünlüyüm, sessizim düþüncelerimin içinde, Yine oturmuþ, kendimi düþünürken..
19 Ekim 13 Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.