Ey Dost

Bir kaç cümle de;
Uzaklarý anlat bana.
Uzaklarý, o uzaklarý, çok uzaklarý!

Anlatýrken de;
Bir piyanonun kenarýndan
Tuþlarýnla seslen bana, mi-sol-la-si-fa-sol- diye.

Hatta, azarla beni!
Ay ile güneþ tutulurken, gürle
Gökyüzünün, yeryüzüne kýzmasý gibi...

Bir kaç tümce de;
Hüzünü anlat bana.
Hüzünü, gül kurusu acýyla harman!

Anlatýrken de;
Depremler olsun
Zaman dursun, yedi nokta, beþ þiddetinde.

Ve hatta;
Cehennemler kurulsun
Sûr üflenip, cennet bahçelerine...

Uzaklarý anlat bana.
Hüzünü, gül kurusu ölümle harman.
Eþi, dostu, arkadaþý, bir selam ile yaradana hayran!

Anlatýrken de,
De ki; bir çocuk çýksýn,
Yalýn ayak, kýrýk dökük, bir kentin tepesine,

Ve desin ki;
Uzaklardým, hüzüne gebe
Hüzündüm, acýya ebe

Eskisi gibi,
Konuþamasakta, êy dost
Seni hâla izliyorum, uzak bir ülkenin þehrinden, diye...

02.10.2013
Adnan Bilgiç

Sosyal Medyada Paylaşın: