Gülen az bu demde; solgun benizler
Hüzünlü çalýyor ellerdeki saz.
Bað bahçe târumâr, hazandan izler
Bülbül de etmiyor artýk güle naz.
Gül erken açýnca gönül bahçemde
Mutluydum, gözümden yaþý silerken.
"Eyvah" yuva yaptý dilde lehçemde
Niyetlenmiþ iken; tam da gülerken.
Gün ah’a kayýtlý, gecem kâbusa
Hep hasret gözlerim, hoþ bir sabaha.
Çöksem de sevdadan, kan kusa kusa
"Kader" der çekerim, girmem günaha.
Yaradan, mazlumun duyar sesini
Dua, perdeleri açar aradan.
Yeter ki kul kýrsýn þirk kafesini
Kurtarsýn nefsini müzmin yaradan.
"Kýyam et! " diyorlar AÞK’ýn önünde
Ölsem de deðiþmez; tek istikâmet!
Secdemiz Rahman’a, kýble yönünde
Sarsýlmaz bu inanç! Kopsa kýyamet...
Mecit AKTÜRK