gittin; çözüldü aklýmýn sisi
silindi aþk emareleri
bedenimde biri bitti biri baþladý zelzelenin
sevgiye dair ne varsa fýrtýnalara verdim
güle güle ey dalgalarý ayný kumlara vuran
geçmiþi dönen kutlu deniz
hoþ geldin yeni umutlarla ey alnýmýn Suyu
gamzelerinde biriktir beni
bulutlar ötelemesin seni
beni soyun;
dinle martýlarý,
çaðrýlarý ki þafaða kadar
yelken açýp Marmara’nýn koynuna
akýp gidiyor eteklerinden;
tutamýyorsun;
ýrgalanan dalgalarýn sesinde yontuluyor
beni devþiren bedenindeki ateþ
güle güle karanlýðýmýn týlsýmý güneþ
topraðýmý çorak ruhumu kurak býraktýn
hoþ geldin ellerinde dolunay durgun Su
uzun bir ömür biç ölümü yok sayarak
yýldýzsýz geceler korkarak araladýðýn perdelerde
kirpiklerini ürkütsün su deyip baþladýðým her þiir
kýskanýp utancýndan intihara dönüþsün bu ihtilâl
bacalarda uðursuz kuþlar aðýt yaksýn anlamsýz kuþkularýna
güle güle kalbimi örten gizli bulut
hoþ geldin çölümü doðrulayan Su.