yanýnda iki çocuk ile, onlardan sevimlice ýþýl ýþýl gözlerle, vakar, alaka ciddiyeti içinde gözlerini kýrpmadan beni dinleyen, ve her konunun sona ermesi ile birlikte
hemen el kaldýrýp, ayaða kalkýp, çok saygýlý “hocam bir þey soracaktým” diyen hanýmdý berrak bir Türkçe’si, çok özel bir sesi vardý herkesten, beklenenden çok konuyu anlamýþtý..
cevabýma teþekkür etti.. hemen kalkýp gitmedi, seminerden sonra da hep bizim ekipleydi.. hep yaný baþýmýzda, saygýn, farklý, genç, ciddi gün boyunca gördüðüm, tek fark ettiðimdi..
günlerce düþlediðim hep oydu bildiðim bu defa çalan telefon ondan geldi emindim kalbim duracaktý.. “alo” diyebilmiþtim “seni seviyorum” dedi, kendimden geçtim
bu nasýl bir þey.. gerçek miydi duyduðum çocuklarý olmalý iki kýz çok þirin, masum “seni seviyorum” evlenmekle unuttuðum çoktan adýný bile unutmuþum mutluluðun
içimde baþka bir fýrtýna, ya da ben uydurdum
ARKASI VAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.