“Nil” nehrini öptü alnýndan, süzüldü “Ay”
köprüler kurulmuþ akmýþ birbirine iki kýtadan
seyrettim, ibretlik kahkahasýnda oynaþan gülüþleri
ve bir anýn aymazlýðýnda,
aleni sunuldu aþk dünyaya;
“meðer silinmiþ izlerim çoktan”…
.
Cam gibi maviydik önce
okyanus kadar derin.
Umman kadar susuzduk aþkta…
Ben kýrýlgan kanatlarýmla kozamý yýrtma;
Sen üç günü sevdaya sýðdýrma telaþýnda…
Ellerin saçlarýmýn sarýsýnda dolaþýrdý.
Varsýn olsun derdim hep,
denizköpükleri kadar çoðalýrken parmaklarýnýn ucunda
istemezdim de zaten ikinci bir baharý
vakit mütemadiyen sonbahar ruhumda…
Kör taklidi yapýyordum gözlerinin önünde
bakýþlarýnýn saplandýðý folluða
bir girdap olurdu hafiyeliðim bazen
içime aðlardým her buluntuda…
Hatýrlarsýn bir kar tanesiyle aklamýþtým ayrýlýðý
giderken içimde kalan seni bilmeden,
seni silmeden gözlerimden…
Ayrý savruldu ýslak dokunuþlar o dem, bu dem
deli bir rüzgâr gibi esti özlemler.
“Ben beni yitirirdim gözlerinde
bundandý belki de uzaðýna gömülüþüm”
Ayaklarýmýn yönünü çeviremedim o gün bu gün aslýnda,
yüzünün kývrýmlarýný ezberlemiþim.
Yanýmda hiç uyanamasan da, ne zaman kýrpsan gözlerini dünyana
aðlarým sevdanýn azaldýðýna
biliyorum
çok sevilmek aðýr yüktü omuzlarýna
“Ben sen de yitmiþken aþkla,
sen baþka aþklarýn doyumsuz devasýnda”
Oysa ömrümdün, ömrüm…
Kayýp gitmeden evvel avuçlarýndan
parmaklýklarý söküp kafesinden
kýrýlgan kalbimi býraktýðýmda…
Evet,
hiç keþke dedirtmedim kýnanmýþ dilime
dilimin ucunda bekleþen sabýrsýz istemlerime
ihtimal de vermedim kesin dönüþüne
“ümit ettim her yýkýlýþ sonrasýnda”…
“O isimle çaðrýldým” her görüþ gününde yanýna
pusarken nefesim kapý aralýklarýnda.
Cellâdým oldu boynuna dolaþan ellerim
çýðlýklar ardýnda sus doladýn dudaklarýma
gürültülü söylenirken adýmýn sessiz harfleri
kandiller yanan odamýzda…
Kalbindi istediðim
sevdim ve sevmenin acizliðiyle tutuþtum yýllarca
“yýllandým”
yaþlandým seni sensiz de severek,
“an ki küstahça”…
Her tökezleyiþimde takýldým ,
yeniden çakýldým hayatýnýn cenderesine
Öfkeden kuduran bir denizdi sözlerim
bastýrdým, dualaþan avuçlarýmý göðsüme
yýlmadým, yýkýlmadým yine de…
Zamanla inatlaþan acabalarla yürüdüm atiye
belki yeniden yanardý o ateþ içinde.
Sus dikip dudaklarýma, öylece yatmýþtým rüyalara
özlediðimdendi, sevdiðimdendi sayýklamalar…
Ve bir bir kayan yýldýzsýz göklerin karasýydý yüzüme þavkýyan
mutluluðumaydý kastýn
katýksýzdý çünkü yaþattýðýn derin acýlar…
Öyle ki,
Hala silemiyorum acýlarý penceremden
gitgide buharlaþan yaþlarýmdan yazýyorum.
Yüreðinde var mý bir iz, ya da rutubet kokan hüzün
Yokluðunu kanayarak hohluyorum camlara
belki çizdiðim kalbime dolarsýn diye…
Yarý yolda býrakmadým çocuk gülüþünün ellerini
senin yaptýðýn gibi,
karþýdan karþýya muzip düþler savursan da
“annen gibi öptüm avuçlarýndan,”
besledim sütümden saðarak anaç ve aþkla”…
Ardýna bakmamýþtýn bile,
Mahzun bakýþlarýmdan yaðmurlar düþerken bir zaman
ben hep seni sevdim, hercai de olsan
sense bir bahar, bir yaz bulutu oldun uzaklara delice yaðan…
Artýk hüzünsü sýfatlar kývranýyor sensiz yamaçlarýmda
dua toplanýyor baþucumda
hafifletici yakarýþlar gün/ahlarýma
sessizce topraðýmý örten bedenin olsun
demeyeceðim, istemem
son kez sevgilim;
“beni hiç sevmediðin kadar güçlü uðurla”
Neþe CÖMERT
2013-09-23