Ýsyansý bir kederle haykýrýyorum.
Ne olur,
Eylül öpmesin artýk gözlerimden…
Safran rengi ümitlerim adýmlar ýssýz sokaklarý
hazana döl tutan ýslak kaldýrýmlarý,
ötelerde eðleþirken bahar yüzlü adamlar,
bir ben maruz yetimliðe;
bir ben itilmeye…
Güz iþledikçe yüreðime ürperiyor bakýþlarým
yaþlý kirpiklerim aðýrlaþýyor…
O vakit saðýr bir yalnýzlýk çöküyor evime
hadi üstüne hýrkamý al çocuk,
hüzün yerleþmesin gözlerine…
Ödünç alýnmýþ buseler konuyor dudaklarýma
intihar saklýyor göðsünde her dudak izi
yýðýlýyorum tenim ateþ sayýklarken
gizli vedalar dolu akþamlarýn deminde
sýr tutuyor ismini þakaklarým…
Öylesine ölsem,
öylesine ölsem ki; bir daha hiç açýlmasa yaralarým
yüzümde acýdan yollaþan kýrýþýklar saklanýr
veresiye yaþamadým ben hayatý,
bu aðýtlar benim,
bu yüzdendir, tuz kokar tenim…
Ben beni bir salsam topraðýn rahmine,
belki el sallar sevdiklerim,
hazin ve aðlamaklý gidiþime…
Neþe CÖMERT
30Eylül2013