Yine aylardan Eylül’dü, Yok’luðun yanýnda soðuðuyla odama doluyordu. Rutubet kokuyordu yok’luðun, Uzuvlarýmý kesiyordu býçak gibi soðuðu. Evliliðinden bu yana rutubet kokuyor; Yok’luðuna bulanmýþ gömleðim. Rutubet kokan dünyamda ben hep sana yazmak istedim þiirleri. Yok’luðuna þiir yazmak parmaklarýmý kýrýyor; Her satýrý, Her hecesi.
Yine aylardan Eylül; Yaðmur sýzar birazdan tuza bulanýp,yanaklarýma. Gözlerimin yaðmuru saðanak. Dedim ya yok’luðun. Yok’luðun iþte. Gözlerime de yaramadý.
“Ýlerde beni anlayacaksýn.” demiþtin. “Yüreðim sende takýlý kaldý,ilerim yok ki.” diyemedim. Küçücük bir suskunluk içime çýðlýk olarak düþtü Söylenmemiþ sözlerin çýðlýklarý arasýnda kayboluyordu huzurum. Ve boðuluyordu tüm cümlelerim; Yok’luðunun deryasýnda.
Geçen ay Aðustos’tu. Sen evleniyordun. En sevdiðin gömleðimi yaktým o gece.
Sonradan farkettim; Rutubet ten’ime bulaþmýþ, Yok’luðun bir ömür ten’ime. Sosyal Medyada Paylaşın:
D162 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.