Çizgiler eðriydi
on altýsýnda inkisar
ve on yedi de aþk
sen ellerini kapattýn yüzüne
unutalý çok oldu býraktýðýn yerde
Dirildim suyla
sýyrýldým yalnýzlýðýmdan akýp giderken an
en güzel hayaller bölündü
saðlam bir matematik iþlemi:
’kimse eþittir hiç kimse’
al iþte hocam, rüzgara aðlayan nadanlar biz
biz istismar ettiðin fýrsat çocuklarý
yetmiþlerden bugüne
Ben misketlerimi yedirdim komþu çocuðuna
altýnlarýný bozduk birer birer hayallerin
hep kaybettik
veriþ alýþtan ucuz
daha ne istiyorduk
rüyada iþportacý
saçlarýn fesleðen
daha ne istiyordun
sen Sirkeci’de durdun, yokuþ çýktýn gözlerinle
gözlerin yoruldu, bakamadýn bize
Bundan yýllar önce
veya sonrasý hikayeleri
yüklenirken
usandýn sen de yaðmurdan
sonbahar olsun dedin, bu kez son bahar
bir falcýnýn yeraltýnda büyüttüðü teziyle
çakmak
biraz ispirto
ve naz etmeli geleceðe
çok unuttuk yüzlerimizi
çizgiler eðri
venüs valsýnda topluyor bizi
ayný evrensel, ayný venn haliyle
nakil etmeli ruhlarý yüzlere