Öz
KARDELEN
Yine bahar gelse, hüzün bulutlarý çöken baðrýma,
Yeþil yapraklar açsa, kurumaya yüz tutan dalýmda.
Tomurcuklar baðlasa eskisi gibi, açýlsa, çiçek olsa ,
Mis gibi kokular daðýtsa, yaralamadan koklayana.
Evvelden gül olmayý arzulardým, her bahçede ,
Dört mevsim çiçek açsýn, güzellik saçsýn çevreye.
Ancak daha tomurcukken, kopartýlýyorum, sinsice,
Çiçek açamadan , yar oluyorum yaban ellere.
Uzaktan koklasýnlar, el atmasýnlar, inciniyorum,
Dokunmasýnlar dallarýma, çok zarar görüyorum.
Kopartmayýn ne olur, sonra çok zor yeþeriyorum.
Ýncitmeyin , yoksa ilk baharda hazaný yaþýyorum.
Koklamasýnlar, koparmasýnlar artýk beni diye.
Benzemek istiyorum, dað baþýnda açan kardelene,
Yapayalnýz, kimselerin uðramadýðý karlý dað eteðinde,
Kimselerin eline düþmeden, durmak istiyorum çiçeðe.
Bilirim, yalnýzlýk , sadece yoktan var edene mahsus,
Gül olmakta da , kardelen olmakta da , kastým ona tahsis.
Hasreti aþamýyorum , ruhum , nefs kafesinde mahpus,
Yoldan ayýran, gücümü çalan, nefsime diyorum ki yuh.
29.03.2012
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.