oyuncu; sahnenin ortasýna yýkýlýverir birden
elindeki kuru kafa yuvarlanýr, yuvarlanýr, yuvarlanýr
gider düþer bir denize, iskeleden ….
seyirci, heyecanla fýrlar ayaða oturduðu yerden
elindeki gülleri atar sahneye, alkýþlar, alkýþlar, alkýþlar
çok güzeldi der, harika, gerçekten …
ölümün tiradýydý oyuncu yere düþtüðü zaman çýkan ses
gerçek yeni baþlamýþtý.
okuyucu; bir daha döner dizelerin en baþýna
þiirin içinden akan her sözcük kelebekler uçurur yüreðinde
bekliyor beni der gül bahçelerinde ….
þiirci; elindeki çiçekleri atarken raylar üstüne
onu beklemeleri kaçýncý hükmünü giymiþti yalnýzlýklarýna
kimseler tanýk olmasa da gözyaþlarýna ….
zamanýn öncesindeydi þiirci, kalemi elinden düþtüðünde
yalanlar þiirde kalmýþtý.
yorumcu; tarafsýzlýk ibresini uçurdu gökyüzüne
entelektüel dumanlarýn altýnda anladý ciðerinin bedelini
þiiri okumadý, oyuna kapadý gözlerini …
bahçelerde çiçekler soluyordu, bahar rengini arýyordu
CEVAT ÇEÞTEPE
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.