SESSİZ YAŞAM

Çocukken ,söz gümüþse sükut altýndýr, sus dediler .
Ardýndan , söz bilirsen söyle nasihat alsýnlar,
Söz bilmezsen sükut et adam sansýnlar,
Gençliðe adým attým, bu veciz anahtarý verdiler.

Mecburi vatan hizmeti ,askerlik vakti dediler,
Karýþma, kaytarma, konuþma, tembih ettiler,
Herþeyi duy, bil , gör ama, duyma görme bilme dediler,
En güzel hal, haddini bilmektir, susmak güzel dediler.

Ne sevdalar yükledim garip gönlüme, dil söyleyemedi,
Ne güzel sözler getirdim zihnime, ama dillenemedi,
Bazýsýný karalamaya kalktým, lakin þekillenemedi,
Bu yüzden sohbet, muhabbet nasýl olur bilemedi.

Susmayý öðrenmiþim, güzel konuþmayý öðretmediler.
Bazen tutamaz oluyorum, aðýr konuþtun, yapma dediler,
Baþka cümle yok muydu, böyle denmez , delisin dediler,
Kýsýr kelimeler böylece, dilsiz dizelere döküldüler.

Sessizlik perdesinde gizli, aþkým, kederim sevincim,
Ebedi hayatta bülbül gibi þakýmayý dileyeceðim.
Kabiliyet anca bu kadar, dönemeyen dilden gelen,
Sessiz yaþadým, bir gün sessizce göçüp gideceðim.

Sosyal Medyada Paylaşın: