SEN....

Gözlerimin içine gözlerini iliþtirip, mühürlü dudaklarýndan mýrýldandý.
-Ben kimim dedi ?

Sen yaðmurdan sonra beklenen gök kuþaðý özlemi,
Hasretin ana dili , vuslatýn makam divanýnda dilleniþi,
Yüreðin koþulsuz sahipleniþisin.
Sen sessizliðin aðýr notasýnda, yalnýzlýðý delen bir sahipleniþin haykýrýþý.
Bir þarkýnýn en dokunaklý yanýsýn.
Sen bir þairin bahanesi , kalemin mürekkebinden dökülen secdelenmiþ kelimelerin sahibi ,
Aþkýn mektebi , bir yüreðin koþulsuz saltanatýsýn.

Ýnce, zarif yürüyüþünde ki o dik duruþ hayatýn en cesaretli yaný ,
Gözlerinin içinde ki tebessüm küçük çocuklarýn masumiyeti,
Avuçlarýnda ki merhamet bir ananýn çocuðuna hasretidir.

Yüzündeki o derin mana bir hayatýn iç yüzü ,
Sahteliklerin ters yüzü ,
Yalanla dolanla yýkanmýþ bir hayatýn içinde açmýþ bir tomurcuk.
Ve hiç solmayan bir buse gibi.

-Bataklýkta açan çiçeði bilir misin Saklý düþ’üm ?
Her þeye raðmen bütün zarafetini ,güzelliðini esirgemez hayattan
Ve koca bir bataklýðý cennete çevirir.

Yürüyüþünde ki kendinden emin duruþ , hayata dik duruþ
Yüreðinde ki hürriyetin ana dili gibi.
Mühürlü dudaklarýndan býraktýðýn kelimeler hayata can veriþ,
Bir ömre seriliþ , rüzgara karþý koyuþ gibisin.

Anlayacaðýn Saklý Düþ’üm ,
Sen karanlýðýna meydan okuyup bir perdeden sýzýp içeri
Hayata can veriþsin.
Sen gök gözlerinden mavi satýp kimsesizlere umut daðýtan bir yüreðin sahibi ,
Tutumlu yanýnla cebindekini savurup yüreðindekini saklayan cömertsin.

Bakýþlarýn , cesareti giydirip hayatý savunmasýz býrakmak gibi,
Yüreði dik tutup bir savaþtan sað çýkarmak gibi,
Mateme beyaz giydirip siyahý silmek gibi,
Bütün yenilmezlikleri giyinip yüreðime komutan olmak gibi..

Sen bir ressamýn ömrünce çizmek istediði sanat eseri ,
Bir þairin yazamadýðý mutluluk ,
Bir resmin kareleyemediði þaheserin ta kendisisin.

Güldüðün zaman yanaklarýna düþen o gamzelerin diriliþi ,
Bahara can veren bir cemrenin ta kendisi ,
Bir özgüvenin ön ekisin.

Saçlarýnýn savruluþunda hayatýn nefesini hissedip
O kumral saçlarýnda dokunaklý bir melodiye eþlik etmek gibisin ,
Bahardýr saçlarýn ve tomurcuklarý açardý rüzgara býrakýrken kendini.
Çenenin ince çizgisine dökülen kelimeler samimiyete sarýlýþ,
Hoþ sohbetine davet gibidir.

Þimdi gülüþüne kondurduðum hayat yüreðime senli ömrün cesaretini verirken ,
Bakýþlarýndan aldýðým anlamý hala hiçbir cümleye nakýþ edemedim.
Baðýþla hala hiçbir cümle anlatamadý endamýnda ki zarafeti..

“Þimdi sen ne zaman uyusan melekler mesaisine baþlýyor sevdiðim.
Ve ben hep solumda ki melekle kavgalýyým
Sen uyurken en çok o kýskanýr oldu seni..”




Fatih Kaba / SEN…
Sosyal Medyada Paylaşın: